Ve'nee'tië en de zons ondergang

(Marc)
Dag 2: Goeeeeeede morgen, weer een nacht overleefd. Wat was het weer een gevecht met het laken, ik ga slapen als een prins(ces) en word wakker als een ingewikkelde mummie. Erg ingewikkeld.

Vandaag zijn we heerlijk rustig opgestaan, om half 10 zaten we aan het ontbijt, waarbij ik voor het eerst geen spetters in m'n kleren heb gemaakt. Bravo!

Voor vandaag hadden we een lekker dagje sightseeing gepland, we hadden vernomen dat Puerto Mogan het Venetië van Gran Canaria is. Dat leek ons erg bijzonder om mee te maken. Op vrijdag is er elke week markt. Twee redenen om te gaan dus. Eenmaal bij de bus aangekomen schrokken we van de prijs van het openbaar vervoer. Voor 2 personen en 20 kilometer betaal je wel 2,10 p.p... Twee euro tien. Nederland kan daar nog wat van leren.
Eenmaal weggereden was het even slikken. De bus rijdt hier langs de meest enge bergwanden waarbij ik mijn eigen afscheidsbrief al drie keer in mijn hoofd afgespeeld had. Meine güte. Halverwege in Puerto Rico besloot de bus kapot te gaan en moesten we overstappen op een andere bus. Weg zitplaats, welkom afscheidsbrief, staand zijn die bergwanden nog enger en zachtjes rijden doen ze niet aan.

Eind goed al goed zijn we levend aangekomen in Puerto Mogan. Daar was vandaag dus markt, vol met "echte" Louis Vuitton, Prada, Burberry en Channel tassen! Althans dat willen ze je laten geloven. Even over de markt gelopen en toen door naar het Venetië. Na de nodige paadjes tussen huizen door voorzien van mooie bloemen kwamen we bij de haven. Er was welgeteld één hele gracht. Het was wel heel mooi maar het was meer Ve"nee"tië. Vlak naast Ve'nee'tie ontdekten we ook nog een mini Chinese muur. Wellicht kunnen ze daar ook mee gaan adverteren in de toekomst?

De markt die over de hele haven uitgestald stond leverde in ieder geval een gezellige middag op. We hebben een heerlijk wijntje gedronken met uitzicht op de schepen die net terug waren van het vissen op zee en nog druk bezig waren hun vangst te sorteren. Mooi om te zien. Ook hebben we een geweldig souveniertje gescoord.
Toen we terug liepen naar de bus bracht karma ons weer in contact met de altijd aanwezige Granny! Ja er is werkelijk geen ontkomen aan, ze doet zich voorkomen alsof ze slecht ter been is maar ondertussen is ze overal waar wij ook zijn. Wat is haar plan?!! Panisch en psychotisch proberen Jeroen en ik ons een weg terug te banen door de mensenmassa op weg naar de bushalte om terug te gaan naar het hotel.

Daar eenmaal aangekomen hebben we even wat gedronken en zijn we de Spa in gedoken. Even ontspannen en de voetjes laten rusten. Onze middag was voornamelijk zonnen, eten, zonnen, drinken, zonnen, nog meer drinken, Lift -> solarium en zonnen op het dak in de Jacuzzi die op het dak van ons hotel staat, met een uitzicht dat werkelijk prachtig is. HEERLOK!

(Jeroen)
En toen eten. En opnieuw: out of the shadows was Granny daar weer. "He Hallo!" Granny en Grandpa Canaria waren met de watertaxi gegaan. 18 euro p.p. enkele reis en ook nog eens veel langer onderweg dan de bus. Heerlijk, het OV hier! Met Granny spraken we ook over het geplande hoogtepunt van die avond: de KARAOKE! Grandpa Tom zou daar ook een optreden verzorgen en wel in het Nederlands! Dat moest vast hilarisch worden.

Maar eerst had ik het idee om samen naar de zonsondergang te kijken. Dat verliep iets anders dan gepland. We liepen naar hetzelfde bankje bij de haven waar we een prachtig uitzicht hadden over de Atlantische Oceaan en de zakkende zon. Het eerste kwartier zakte de zon mooi rustig en nam de lichtsterkte in felheid af. We waren aan het wachten op de mooie roze en paarse kleuren die je normaal bij een zonsondergang verwacht. Maar ineens ging er van de onderkant een hap uit de zon terwijl deze nog een stuk boven de zeespiegel hing; Tenerife slokte onze zon op! Binnen een tijd van nog geen vijf minuten was de zon volledig verdwenen en daarmee ook ons romantisch moment. Het werd op slag fris en we liepen terug naar het hotel.

Daar aangekomen waren we net op tijd voor de karaoke. We maakten een praatje met de drie andere Nederlandse jongeren die in dit hotel zitten. Ook zij waren naar Puerto Mogan geweest. Ze zijn inmiddels ons reisverslag gaan lezen en herkennen zich volkomen in het beeld dat we jullie van Grandpa en Grandma geschetst hebben. Over Grandpa gesproken: hij kwam ons vragen of we al een liedje hadden uitgekozen voor de karaoke. Hij wel namelijk!
De karaoke begon. Diverse liedjes in het Spaans, Italiaans en Frans. Engels is de bezoekers van dit hotel duidelijk vreemd... Marc en ik stonden met een drankje in onze hand verbaasd naar de zaal vol bejaarden te kijken. Deze mensen leken de avond van hun leven te hebben. Voor ons was het meer een soort alcoholvrije Benidorm Bastards: de bejaarden waren er, maar de grappen niet. Al leken ze dat zelf niet zo erg te vinden.
En toen kwam Grandpa. Hij stond al vijf minuten zenuwachtig op het podium te wachten tot het opvullende liedje waarop zo'n tien senioren aan het swingen waren, afgelopen was en greep toen zijn moment. "Heb je even voor mij?" Nee!!! Zelfs hier is Frans Bauer aanwezig. Onze barjuffrouw kon het gejank ook niet echt waarderen en stopte twee servetten in haar oren (foto). Dat was voor ons het echte hoogtepunt van de avond!
Nadat Granny ons nog trots was komen vertellen hoe trots ze wel niet was ("Goed was Tom he? En ach, hij vindt het zo leuk!"), gingen wij vroeg terug maar onze kamer. Daar dommelde ik onder de laatste tonen van de karaokemuziek en met een boek in m'n hand op de bank in slaap, alle indrukken verwerkend die vandaag zo'n verbijsterende indruk op me hadden gemaakt.