Spookstad en bejaarden pesten

(Jeroen)
Dag 6. Ook een prachtig uitzicht gaat op den duur vervelen. Daarom waren we blij dat vanmorgen bij het opentrekken van de gordijnen voor ons balkon er een grijs wolkendek zichtbaar was. Marc zijn ontdekkingstocht langs de weerapps leverde zelfs een code oranje voor het zuidelijke deel van Gran Canaria op in verband met verwachte zware windstoten! Dolblij trokken wij onze Zuidwesters (stormjassen) aan in afwachting van hoe wij de orkaan zouden doorstaan. Lang hoeven we niet te wachten. De wolken verdwenen als sneeuw voor de zon en al snel moesten we onze regenkleding inruilen voor zwembroeken en werd het een dag als elke andere.

Na de gebruikelijke baantjes in het zwembad en uurtjes in de Spa was het al weer tijd voor de lunch. Marc zijn smaakpapillen waren na het Mac-voedsel enigszins gekalmeerd. En dat terwijl er vandaag ook nog de Italiaanse keuken op het programma stond, Marc zijn favoriete eten. Elke dag zijn hier namelijk gerechten uit andere landen van Europa te proeven. Tot op heden had nog niets Marc kunnen bekoren. Hij hield het steeds bij sla. Hij kreeg ook al steeds langere en puntigere oren.. De Italiaanse keuken bracht daar echter verandering in. Marc schepte zijn bord vol en... At alles op! Driewerf hoera.

De lunch moest snel zakken, want eindelijk zouden we vandaag Playa del Inglés bezoeken. Door alle verhalen waren de verwachtingen hoog gespannen. Bijna kwamen we nog in de verkeerde bus terecht. Maar gelukkig vonden we de juiste en konden we uiteindelijk vlak bij de Yumbo uitstappen. De Yumbo is zogezegd het grootste gay paradise op Gran Canaria. Winkeltjes, kroegjes, shows, barretjes, van alles voor de toerist te beleven! Maar niet toen wij er waren. Het meerdere verdiepingen tellende complex was zo ongeveer uitgestorven. Ergens achter een pilaar was nog een vergeten winkeltje open. In de verte struinden twee verdwaalde toeristen voorbij. Van sfeer, gezelligheid, uitgaan, zelfs van winkelen was helemaal niet te merken. Het was eerder de stilte van een kerkhof.

Het Nederlandse gedeelte dan maar. Daar hadden onze Hollandse vrienden van de week in ieder geval nog een frikadel kunnen scoren. De weg er naartoe verliep ook wat vreemd. Nauwelijks een levende ziel op straat en dat terwijl we toch bij de place2be zouden moeten zijn. We waren bang hier onze ondergang tegemoet te lopen. Tot we opeens een billboard tegenkwamen met Nederlandse tekst. We werden warm. Het was trouwens sowieso al warm, al was het hier vergeleken met Nederland nogal koel. We slenterden verder in blijde verwachting van de Hollandse sfeer.

We sloegen de hoek om en stonden voor een soortelijk complex als de Yumbo, maar nu met allemaal Nederlandse namen. Zo zagen we het Heineken eet-café, the blue windmill en tal van vlaggen, slingers en andere Nederlandse uitingen. Echter was ook hier alles donker. Wij liepen het complex in, min of meer in de verwachting dat we onverwachts overvallen zouden worden door een plots achter een pilaar vandaan springende Gran Canariaan. Toch trotseerden wij deze angstige momenten om ons onderzoek voor jullie blog-lezers te vervolgen.

(Marc)
Ergens in een verlaten hoekje van het Nederlandse complex vonden wij een restaurantje dat geopend was. Daar zaten onze Nederlandse Henk en Ingrid uit het westen van Nederland. Vriendelijk als ze waren stampten zij d'r nog even extra in dat er nu niets te beleven was. De vaste eiland bewoners lagen aan het strand en de toeristen komen pas in het hoogseizoen. Wat hadden wij daar nou aan. Maar ze had wel frikadellen! Nou door die deprimerende wandeling door deze spookstad was me de trek in een frikadel ontgaan.

We besloten terug te gaan naar het busstation waar Louis van de receptie ons op gewezen had. Deze was inderdaad dichtbij. Na het volgens hem prachtige Venetië en het bruisende leven van Puerto Rico was dit het eerste waarin hij gelijk had. We namen de bus die dit maal nog goedkoper was, namelijk €2,90 voor 2 personen! Terwijl de heen rit nog €4,40 had gekost. Wat een verschil!

Eenmaal in de bus werd al snel duidelijk waarom. Deze bus pakte de gevaarlijke route. Lekker langs alle rotswanden en steile afgronden. Op dit moment schrok ik er niet van. De afgrond zag er prachtig uit na zo'n dooie middag. Na een ritje van 20 minuten door de bergen heen, waarbij Jeroen 3 keer uit van z'n bus stoel vloog, kwamen we aan in Arguineguín. Eenmaal bij het hotel aangekomen besloten we even lekker te gaan liggen. Jeroen met zijn boek en ik met mijn iPad. Na ons ontspannen momentje was het tijd om te gaan eten, ingekakt als we waren door die spontane rust hadden we besloten de avond ook niet al te spannend in te vullen. Langzaam merkten wij dat de bejaarden doelgroep onze hersenen aan het brainwashen waren.

Het eten voor vanavond had als thema italie, voorbereid op lasagna, tagliatelle, Tortellini stormde ik het restaurant binnen. Geen lasagna te bekennen. Wat er wel lag was rijst. Ik zag mijzelf alweer een maaltijd van sla en yoghurt eten. Maar toen gebeurde het, bakken vol vlees lagen heerlijk te smeulen op de bakplaat, diverse pasta's lagen aan de andere kant van het loket. Met man en macht schepte ik mijn bord vol. HEERLIJK! Dit was de eerste avond waarbij ik mijn bord compleet leeg gegeten had zonder te zaniken over hoe droog, smaakloos of extreem zout iets was. VIVA ITALIA! Met een vol en voldaan buikje en de knoop van mijn broek open besloten wij terug te gaan naar de kamer. Ik moest mijn witte overhemd even wassen want door al dat geschrans zat de rode pasta saus overal.

Na een korte pitstop gingen wij weer naar beneden. De zon scheen nog heerlijk op terras. Met een Irish coffee genoten we van de muziek op de achtergrond, de live cd van Evanescence! de bejaarden wisten niet hoe snel ze weg moesten komen, terwijl ik met kramp in mijn buik van het lachen de bejaarden weg zag sprinten kwamen de meeuwen over vliegen om hun lading te lossen. Pearl Harbor was er niets mij. Heerlijk genoot ik van het zonnetje die mij deze dag nog niet in de steek gelaten had, als ze dit storm noemen mag het elke dag wel stormen haha.

Na onze coffee besloten we te gaan kijken wat het Annie van de Matie ons deze avond te bieden had. Een swingende avond met Carlos! Met een Tequila Sunrise in onze handen zaten we er klaar voor. READY TO PARTY! De gordijnen gingen open en daar was Carlos. Tot onze verbazing herkende we Carlos. Dit was dezelfde man van de geweldige karaoke avond van dag twee. Zijn enorme stage presence toverde binnen 5 minuten de eerste twee echtparen de dansvloer op. Daar gingen we weer. Met dezelfde liedjes in dezelfde volgoorde alleen nu zonder karaoke ging de avond weer van start. Gelukkig zagen we al snel onze Nederlandse vrienden. Na een gezellig tijdje praten en de telefoonnummers uit gewisseld te hebben besloten wij terug te gaan naar onze kamer. Een heerlijke rustig avond lag aan onze voeten. Tot morgen en we hopen jullie reaties op onze blog te lezen.