Overvloed en de twee vreemden

(Marc)
Whaaaa daar zijn we weer, dag 3! Met de ventilator aan slapen werkt goed. Als een roosje in een vaas met speciale plantenvoeding geslapen.. Dat is de moeilijke verwoording voor ik heb lekker slapen.

Vanochtend moesten onze hersenen eerst nog even opstarten en waar kun je dit nou beter doen dan op het balkon uitkijkend op de zee. Dat uitzicht word ik werkelijk nooit beu! (Wacht maar tot volgende week haha)

(Jeroen)
Na een lekker en rustig ontbijtje, Granny sliep blijkbaar nog, bereidden we ons voor op een tripje naar Maspalomas. Deze plaats staat bekend om haar prachtige zandduinen die rechtstreeks over zijn komen waaien uit de Sahara. Een soort mini Sahara dus. Nou hadden we al wat ervaring met mini. Het mini Venetië en de mini Chinese muur waren tegengevallen. Ook de mini Erasmusbrug vlakbij ons hotel is nauwelijks noemenswaardig (foto), dus onze verwachtingen waren niet al te hoog gespannen.

Al bij het binnenrijden van Maspalomas, wat overigens na een hele soepele en snelle busrit van 15 minuten gebeurde, sloeg onze stemming in positieve zin om. Prachtig brede wegen met palmbomen, overal billboards en tal van winkeltjes. Van dat laatste werd Marc natuurlijk helemaal happy :-).

We hebben dan ook eerst gewinkeld en we startten bij de Douglas. Binnen no time stond er een verkoopster naast ons. De pakte een geurtje met de prijs van €54,-. Ze toverde een rekenmachine tevoorschijn, sloeg aan het tikken op dat ding en zei toen: "Deze kost €41,-." Dit principe bleef zich herhalen bij elk geurtje waar we zelfs maar schuin naar keken. Een naar principe, zet dan gewoon die prijs op die flesjes... Maar toch, we hebben allebei een geurtje meegenomen. Zo ruiken we de rest van de vakantie ook weer fris!

Na het bezoek aan de winkeltjes wandelden we naar de vuurtoren, die volgens onze lobbyist in het hotel ook bijzonder moest zijn. Viel dat even tegen. Een betonnen Amsterdammerje, maar dan iets hoger, veel meer was het niet. Toch een paar foto's gemaakt van het mooie uitzicht en een eind langs het strand gewandeld. En plots lag daar de mini Sahara!

Een prachtig uitzicht over een meertje met daarachter hele mooie zandduinen. Sportief als we zijn, trachtten we de duinen te overwinnen. De eerste twee waren gelijk de hoogste en puffend en steunend kwamen we boven. Marc zeeg neer om van het uitzicht te genieten. Ik mocht voor fotograaf spelen. We trokken wat verder door de duinen en wat zagen we daar: de homo sapiens nudisten semi erectus!!! Bleken we vlakbij het naaktstrand te lopen en al die mensen, zonder uitzondering bejaard, vonden het nodig om even uit te waaien in de duinen. Een overvloed aan verschrompeld naakt. En niet iedereen kon of wilde zijn driften onder controle houden.

We liepen snel ons rondje door de duinen en langs het strand weer terug, onderwijl grappend over de homo sapiens syfilis die hier vast ook rond moest lopen. Ook maakten we een alternatieve tekst op 'Het dorp', volledig geïnspireerd op de omgeving waar we in liepen... "En langs het naaktstrand in de duinen zag ik de blote piemels staan. Het was onverwacht en ik kon alleen maar hopen dat dit snel voorbij zou gaan".

Terug gewandeld langs het strand kwamen we bij een leuk restaurantje. Daar besloten we wat te drinken en te eten. Tapas leek ons wel leuk. De tapas waren echter vrij prijzig. We besloten om twee tapas te bestellen: kroketjes van ham en ei en groene pepertjes uit de frituur. Ik zei tegen Marc: "We hoeven ook niet zo veel te eten, we eten straks in het hotel nog wel wat." We genoten van onze mojito aardbei en mango, echt heerlijk, en toen kwam ons eten. Mijn hemel, alsof we groene pepertjes voor het hele restaurant hadden besteld! Een bord vol met zo'n veertig groene pepers en een frituurpannen met tien goed vullende en overheerlijke kroketjes (foto). Hartstikke lekker, maar helaas overvloedig veel.

Na een korte wandeling om het eten te laten zakken, namen we de bus terug naar het hotel. Tijd om even te ontspannen, zwemmen en lezen (Jeroen dan). Al kwam van dat lezen niet zo veel. We zochten een plekje op de ligbedden langs het zwembad en kwamen zo op twee bedden naast de andere Nederlandse jongelui uit. Carmen, Amy en Shane zorgden voor een gezellige tijd aan het zwembad. Over van alles werd gesproken, vooral over shopverslavingen die onderling werden uitgewisseld, en we spraken af om 's avonds samen Arguineguín te gaan verkennen. Er moet toch wel ergens iets te beleven zijn?

(Marc)
Na het zonnen en de gezellige middag aan het zwembad besloten we om ons zelf in onze uiterst chique gewaden te hijsen, het was tenslotte alweer tijd voor het diner. Na deze enerverende maaltijd besloten wij om ons eventjes terug te trekken op onze kamer. Beide hadden we een goede tanden vlosbeurt nodig, een halve Gnoe kwam tevoorschijn en plots zat mijn maag vol.

Eenmaal op onze kamer plofte ik neer op de bank; commando rug kriebelen werd op mij uitgevoerd terwijl Jeroen een boekje aan het lezen was. Heerlijk even die ontspanning na een middag vol wapperende geslachtsdelen.

Om 22 uur besloten we dat het zover was, we besloten naar beneden te gaan en ons te mengen met dat wat ons nu oh zo duidelijk was geworden, ons lot. Eenmaal bij de bar aan gekomen en nog geen stap binnen gezet hoorde ik de lokroep alweer die ons al dagen achtervolgde. Daar was ze weer Granny! In een vluchtige poging om haar te ontwijken, kruipend over de vloer, verbergend achter gordijnen kwamen we veilig aan bij de bar waar we besloten eerst even rustig een kop koffie te drinken opgevolgd door een drankje en nog een drankje en wacht... Nog meer drankjes. De avond begon alweer langzaam de vorm aan te nemen zoals deze de afgelopen avonden al verlopen was, de muziek verzorgd door live duo "The Two Strangers". Die hun naam eer aan deden, ze begonnen te spelen zonder zich voor te stellen. Al was hun muziek wel het beste wat ik de afgelopen paar dagen gehoord had. Mijn oren raakten in extase, wat een genot om toonvaste, op de maat gezongen muziek te horen, de klanken die op deze plek van de aardbodem verdwenen leken te zijn. Nog zittend op een barkruk, wennend aan de klanken, kwamen onze Nederlandse lotgenoten tevoorschijn. We besloten onze barkruk in te ruilen voor de stoelen in de zaal om zo het uitzicht zichtbaar te verbeteren. Nu konden we de dansende ouderen helemaal zien losgaan. Met okselhaar wapperend in de wind zagen we deze mensen zichtbaar genieten, dat is dan wel weer mooi. Zonder schaamte gooiden zij de ene dans na de andere dans over de dansvloer. Dit natuurlijk niet zomaar, ze konden een fles champagne en een chocoladepeeling winnen, dat wil toch iedereen als je niet all inclusive bent. Jeroen met zijn geschiedenis van stijldansen begon op te leven en toverde de namen van alle aanwezige danssoorten tevoorschijn "dit is een jive, dit een chachacha en dit een rumba". Al zittend op de stoel kregen we de voetbewegingen voorgedaan door Jeroen. Carmen en ik besloten er helemaal voor te gaan. Mee swingend vanuit de luie stoel gingen we los. Blij als een stel apen die net hun eerste trucje hadden geleerd zaten we mee te stappen op de muziek. Ik KaN eEn ChAcHaChaaaaa!!! riepen we hysterisch. Ik was nog geen twee seconden weg, toen ik terug kwam bleek dat het kwaad al was geschied. Jeroen en Carmen hadden zich een weg door de bejaarden gewaagd om los te gaan op de dansvloer. Ik hoor jullie denken "FOTO, FOTO, FOTO!" Ja die zijn er, helaas moet ik die nog even uitwisselen met Shane.

Het einde van de avond kwam in zicht. Annie van de Matie besloot er mee te stoppen voor deze avond en wij besloten om het bruisende centrum van Arguineguín te gaan ontdekken. We liepen het hotel uit en na de eerste straat vol dichte café's zeiden we "nee na deze bocht zitten cafeetjes die vast open zijn". Drie straten verder en bijna van de aardbodem afgevallen gaven we de hoop op. Was er dan echt werkelijk niets te beleven in deze plaats? We besloten maar weer terug te lopen naar het hotel waar we nog net ons laatste drankje konden doen. Ruby de barvrouw bezorgde ons nog een drankje toen ineens de "Two Strangers" achter het doek tevoorschijn kwamen. Als een dol paard draafde Carmen naar hun toe, of we met hun op de foto mochten. Barman Umberto wou de foto wel maken. Toen we klaar stonden voor de foto haastte Ruby zich van achter de bar om bij ons op de foto te kunnen komen. De foto is LEGEN.... wait for it.... DARISCH geworden! (Foto).

Het ijs was gebroken we hebben nog een geweldige tijd gehad aan de bar van ons hotel. Zonder Granny die ons dwong om aan alle activiteiten deel te nemen was de drang om dit daadwerkelijk te doen vele malen groter. Eind goed al goed was onze avond toch nog bere gezellig!