Vertraging en bekende mensen

Om tien uur vertrokken we richting Dinxperlo om onze taxichauffeur Wim (vader van Marc) op te halen. Na de koffie en de handige 'zipp beutel' (aflsuitbaar plastic tasje in goed Dinxperloos) van Wim voor in het vliegtuig vertrokken we rond kwart voor elf richting Schiphol. Even was er nog paniek; onze vlucht was nergens te vinden op het internet. Maar na enig speurwerk bleek deze toch gewoon om 15.00 uur te moeten vertrekken.

Een 160 km lange autorit en een zeer soepele check-in later zaten we lekker aan de koffie bij Starbucks. Marc had besteld en bij Starbucks moet je altijd je naam zeggen. Die schrijven ze dan op je beker. Voorspelbaar: het werd Mark (met een k). Even later haalde ik wat eten en voor Marc nog een chai latte. "Wat is je naam?" "Marc, met een C." "Oké Marc met een C, het komt er aan!" En zo werd Marc voor het eerste deze vakantie verrast met zijn goed gespelde naam op zijn koffiebeker.

Dan de douane door en toen begon het wachten. De luchtverkeersleiders in Frankrijk staakten. Tijdens het wachten hoor ik ineens naast me: "Nee hè, zit je ook nog in hetzelfde vliegtuig!" Stomtoevallig stonden Gerrit van Dongen en z'n vrouw naast ons. Voor diegenen die hem niet kennen: een DZC-bekende van me. Ook zij vlogen naar Gran Canaria.

Drie kwartier later dan gepland stegen we op. Marc en ik zaten ieder aan een kant van het gangpad. Naast mij zat een jong stelletje. Marc zat naast een stel op leeftijd. Al snel gingen de oordoppen op voor een 7,5 uur durende vlucht met tussenlanding op Tenerife.

"Hè Jeroen," Marc tikt me aan, ik doe mijn oortjes uit, "Barbie zit achter ons in het vliegtuig!" Vanaf het moment dat Marc dat gezegd had, waren ze ook niet meer te missen: Barbie, Michael en de familie gingen ook voor een vakantie naar Gran Canaria. En we kunne wel zeggen dat hoe zij op tv zijn, ze ook in het echt zijn. Barbie is gelukkig wel heel aardig ;-). Marc wilde eigenlijk nog vragen met hen op de foto te gaan. Hij heeft het bij een stiekeme foto gelaten.

Naast mij begon de buurman ineens te zingen: "Zoek een plekje in de zon..." En zo kwam het gesprek op Feyenoord. Dit is namelijk een regel uit een voor Feyenoorders bekend liedje. En in het verlengde daarvan op voetbal en mijn vak als scheidsrechter. Daar hadden we het een tijdje over. Hij bleef er steeds vragen over stellen en gaf blijk veel vanvoetbal te weten. Hij leek verbaasde naast een scheidsrechter Betaald Voetbal te zitten. Even later bleek waarom. Toen ik het gesprek terugbracht op Feyenoord en vroeg of hij daar wel eens in het stadion kwam, zei hij dat hij bij Feyenoord speelde. Bleek ik de hele tijd naast Lucas Woudenberg, speler van Feyenoord A1 en het Nederlands Elftal onder 19 te hebben gezeten! Erg grappig natuurlijk.

Uiteindelijk landden we in Las Palmas en werden we met een busje naar het hotel gebracht. We checkten in met nog vijf Nederlanders: drie jongelui en een ouder echtpaar. Die zouden we nog vaker tegenkomen! Ook kregen we te horen dat ons hotel een solarium op het dak zou hebben. Morgen maar eens bekijken... Nog snel een afzakkertje in de bar en naar bed. Om 9 uur zou er de volgende morgen namelijk een welkomstijeenkomst zijn... to be continued